6 uur en 12 minuten. Zo lang heeft de jongste in een kartonnen doos gezeten. Niet omdat hij gestraft was, niet omdat we hem beu waren, maar volledig uit vrije wil.

We bevinden ons op Ecolonie: een prachtig stukje natuur in de Vogezen. Het is een community die draait op vrijwilligers en waar je helemaal kan landen, ontkoppelen en gewoon “zijn”. Het feit dat het een Nederlandse enclave is, namen we er met een glimlach bij.

Ons verblijf duurde 12 dagen en het tweede deel daarvan viel samen met het jaarlijkse “Kinderfestival” op de site. Een fantastische verzameling workshops van “acro-yoga” tot “leven in de natuur”, waarmee het 7 tot 12-jarige geweld toch een paar uurtjes per dag zoet gehouden werd. Terwijl de jongsten lustig vlinders knutselden of t-shirts bedrukten, trokken de twee oudsten de Wolvenvallei in voor drie dagen “survival”.

“De leiding is wel een beetje spiritueel”, oogrolde de 13-jarige. “Ze liepen met salie rond, en ik werd verwelkomd als ‘Mauro, zoon van Koen, zoon van Dewi’”. De 15-jarige was zo in zijn element dat hij 10 dagen lang niet naar zijn gsm heeft omgekeken…

De missie was duidelijk: het festival eindigde op donderdag en we zouden vrijdagmiddag huiswaarts keren. Ik zou de ochtend gebruiken om in te pakken. Als je ons al een tijdje volgt, lieve lezer, dan weet je dat inpakken één van mijn talenten (én kleine kantjes) is. De legendarische “bakken en manden”-post beschrijft dat in rijkelijk detail.

Ik had ‘s nachts heerlijk gedroomd van hoe ik het zou aanpakken. Er komt immers wat kijken bij een kampeertrip met 7 personen. Maar net zoals de Peugeot, lijkt ook onze aanhangwagen perfect afgestemd op Colruyt-bakken.

Het plan was simpel: één bak per persoon voor kleren, een bak met eten, een bak met badkamer- en wasspullen, twee bakken met keukengerei en een bak met leesboeken. Kampeerspullen die we van Dewi geleend hadden rechts in de aanhangwagen en die van Tom links. Ik had zelfs een bak gevuld met stro, zodat ook de belachelijk grote collectie knutsel- en kunstwerkjes van het Kinderfestival heelhuids in België zou aankomen. Kroonjuweel van de inpak was een prachtig schilderij op canvas dat Griet maakte in het Atelier. Ik beschouwde het als een persoonlijke eer om het fragiele stuk heelhuis thuis te krijgen.

Alles verliep geheel volgens plan. Om 13h stonden we vertrekkensklaar aan de auto toen Casper (8) zich aandiende als de spreekwoordelijke waard waarop ik niet gerekend had.

“Ik heb gisteren in de workshop samen met Mats een robot gemaakt van kartonnen dozen. Ik ging de armen mee naar huis nemen en Mats het lijf, maar zijn papa zei dat het niet in de auto paste, dus hebben we geruild en neem ik het lijf mee…”

Er viel een stilte. Het hele gezin keek gespannen naar mij. Natuurlijk kon deze doos niet mee. Maar zou de meester van de inpak zijn nederlaag ook toegeven?

Ik voelde hoe mijn lichaam zich klaarmaakte voor de onvermijdelijke beslissing: zacht maar standvastig zeggen “Casper, dat gaat niet, kerel” of ontspannen meebewegen met zijn kinderlogica: “Oké, waarom ook niet…”

“Er is geen plaats meer in de kar, en ook niet in de koffer”, zei ik. “Hoe zie je het zelf?”

“Dan hou ik de robot toch gewoon aan!”

“Op de achterbank?”

“Ja.”

Ik bewonderde de vanzelfsprekendheid waarmee die “ja” eruit kwam. Als er één les is die ik van de jongste mag leren dan is het dat niks onmogelijk is. Hij is de belichaming van het adagio: “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan.”

En zo geschiedde. 574 kilometer lang zat hij op de achterbank in zijn kartonnen doos. Zijn kop en armen naar binnen getrokken als ware het een soort post-moderne schildpad. En elk kwartier trok hij aan de binnenkant van zijn kartonnen cocon een streepje om de reistijd bij te houden.

PS: Soms zijn we zelf de rem op onze eigen grootsheid of verlangens. We laten ons tegenhouden door gedachten als: “daar heb ik geen tijd voor”, “dat past niet in mijn leven” of “ik krijg mijn partner niet mee”. Maar wat als we, net als Casper, zonder aarzeling kiezen voor wat we echt willen, en simpelweg zeggen: “Ja, dat kan ik.”

Wat is jouw kartonnen doos, beste lezer? Waar wil jij helemaal voor gaan, zonder je tegen te laten houden door beperkingen of twijfels?