Krakend en piepend geeft het gevaarte van vijf ton zich over aan de zwaartekracht en zakt weer op haar poten. De verroeste bladveren doen hun werk en vangen de constructie op. Hoewel ik er niet echt onder lig, voel ik me toch niet helemaal op mijn gemak.

Het oude wiel ligt naast me op de grond. De verweerde en beschadigde velg verraadt een bewogen geschiedenis. Het rubber van de band gekloofd en verduurd van jarenlange blootstelling aan de elementen. Het is een wonder dat Kate überhaupt tot op deze plek is geraakt.

De geur van vers rubber van het pas gemonteerde wiel bereikt mijn neus. Het herinnert mij aan de werkplaats van mijn vader. Quasi automatisch fantaseert mijn brein er de geur van gelast staal bij. “Zou dat iets typisch mannelijks zijn?”, vraag ik me af, “Of kunnen vrouwen ook genieten van de geur van benzine en slijpschijven?”

Ik rol de hydraulische krik onder de woonwagen uit en rijd ermee naar de andere kant. De kleine, kunststof wieltjes kletteren over het beton. “One down, three to go”, mompel ik. En ik voel een soort mannelijkheid over me heen golven.

“Krrrrrik…” - doorheen de hefboom voel ik hoe de aarde aan de woonwagen trekt. Alsof het gevaarte zegt: “Ik heb hier niet zoveel zin in. Ik blijf liever op de grond.”

“Krrrrik…” - het staal kreunt onder het gewicht. De as geeft een klein beetje mee. Boven mijn hoofd hoor ik het gekraak van de constructie die letterlijk een beetje uit het lood geslagen wordt.

“Krrrrik. Krrrrik. Krrrik.” Het chassis gaat langzaam omhoog en het wiel komt los van de grond. Ik kijk even rond, alsof ik bevestiging zoek: “ik Tarzan, ik til woonwagen”.

Als je mij vraagt: “wat is man-zijn voor jou”? Dan vind ik het vaak moeilijk om daar een antwoord op te geven, omdat er zoveel nuance op zit. Maar als ik een machine of zwaar materieel in mijn handen heb, dan is dat gevoel daar onmiddellijk. Het heeft gewoon iets machtigs om met enkele handbewegingen 5000 kilogram staal, hout en glas de lucht in te tillen!

De krik is een mooie metafoor voor hoe ik in mijn mannelijkheid gegroeid ben. Die kracht hoeft immers niet altijd explosief te komen, of met geweld, of knal rechtdoor. Ze kan ook met zachtheid ingezet worden: de hele tijd in verbinding met wat ze in beweging brengt.

“Verbonden draadkracht”, als mantra.

—

Dus misschien is deze post wel een oproep aan de daadkracht in jou. Aan de god of godin die weet wat ie wil en die een beweging te maken heeft.

Jullie relatie doet al jaren prima dienst, maar de leeftijd schemert er een beetje door. De verf komt hier en daar los en eigenlijk is het dak ook aan vervanging toe. Maar misschien is het ook wel het moment om een nieuwe keuken te zetten en eindelijk die zwemvijver aan te leggen 🏊

Tijd om de handen uit de mouwen te steken dus! Want outsourcen is in deze jammer genoeg geen optie. Tijd om jullie relatie naar een hoger niveau te krikken 📈

PS: Moest je het je afvragen: “Kate” is het koosnaampje van onze woonwagen, omdat ze gebaseerd is op een werfkeet 😉