Het einde van mijn huwelijk was heftig. Niet zozeer voor mezelf; daarvoor was ik te geabsorbeerd door de passionele relatie met de vrouw waarmee ik mijn partner had bedrogen. Die weerbots kwam later, maar daar gaat het vandaag niet over.

Nee, voor de moeder van mijn jongens was het de hel. Moedig en wanhopig streed ze niet alleen voor het gezin, maar ook voor het bedrijf waarin we samen werkten. Vruchteloze pogingen om een man -die intern al lang losgelaten had- toch op andere gedachten te brengen.

Ik kan me slechts inbeelden hoeveel verdriet en onmacht er destijds in haar is omgegaan.

Eén van de dingen die ik het meest aan haar bewonder -en waar ik haar nog elke dag dankbaar voor ben, is dat ze die energie niet rechtstreeks op mij heeft uitgewerkt. Uiteraard heb ik haar boosheid mogen voelen in de maanden en jaren na de echtscheiding (en terecht), maar de afschuw en de walging heeft ze nooit persoonlijk over me heen gegooid. Daar heeft ze andere uitlaatkleppen voor gevonden. Ik kan me voorstellen wat er over mij gezegd werd in de huiskamer van haar moeder, of in de armen van haar beste vriendin.

Mijn dankbaarheid heeft niks te maken met mijn ego. Maar ondanks het bedrog en het verdriet, zijn we de hele tijd in verbinding gebleven als ouders van onze kinderen en dat is het grootste geschenk dat we die twee kerels ooit kunnen geven.

Het resultaat van die inspanning hebben we het voorbije weekend mogen ervaren.

Mauro vierde zondag zijn lentefeest en zijn wens was om dat met zijn mama én papa samen te doen. Dus maakten we dat voor hem waar. Niet alleen de locatie en het menu, maar ook de manier waarop we deze dag voor hem bijzonder konden maken. We voelden beiden hoe spannend het was om die twee groepen samen te brengen: “haar kant” en “mijn kant”. Meter, peter, 4 mensen met een ouder-rol, en 8 “grootouders” en een roedel kleinkinderen- als een warm bad van liefde en onvoorwaardelijke steun.

We toonden onszelf zonder façade, elk met onze eigen insteek en eigen accenten. Zij speechte netjes voorbereid vanop een proper bijeengetikte A4. Ik deed mijn verhaal vanuit de losse pols, waarop de 11-jarige oogrolde en zei: “Speech vergeten zeker?” - Maar ons beider tranen waren oprecht en mochten door iedereen gezien worden.

Ik genoot met volle teugen van het weerzien tussen onze ouders, van de kinderen die als vanzelfsprekend in elkaar klikten en van de ongedwongenheid waarin het feest mocht verlopen. We maakten allen samen één groot kunstwerk voor Mauro vol wensen als aandenken aan de dag en aan de overgang.

Tijdens ons huwelijk waren wij “onbewust onbekwaam”. Ik vond geen manier om mijn kwetsbaarheid te tonen en als zij dat deed schoot ik steevast in “oplossingsmodus” of voelde ik me aangevallen. Er waren weinig conflicten die niet escaleerden. We hebben allebei en lange weg afgelegd sindsdien...

Het wederzijds begrip en de veranderde communicatiestijl kwamen jammer genoeg te laat om het huwelijk te redden, maar het was wel een waardevolle investering voor de komende jaren. Een huwelijk kan immers wel stranden, maar ouders ben je voor het leven.