“Ik vertrouw het voor geen haar.”

Mijn stem trilt terwijl ik de woorden uitspreek.

“Ik ben bang”, fluister ik.

De angst, onmacht en frustratie wint en mijn tranen wellen op.

Een hardnekkig patroon in onze relatie presenteert zich in volle heftigheid. Als de Balrog die oprijst uit de mijnen van Moria. Een duistere demon die zich verschuilt in de diepste diepten van de hel. Waarvan iedereen weet dat hij bestaat, maar niemand hem durft te benoemen. En nu was zijn tijd gekomen.

Wat gestart was als een verbindend ritueel aan de hand van bondage, was plots omgeslagen in een stevige therapeutische sessie tussen Griet Alice en mezelf.

Ik was er nochtans licht ingestapt. We waren op de eerste editie van het “Intimiteitsfeest” in de Heerlijckyt van Elsmeren, waar we de dag ervoor zelf een ervaarsessie “Kashmirische massage” hadden gegeven. De sessie “Bondage Temple: love, surrender and ropes” leek ons heel fijn om samen in een verbindend ritueel te stappen. Wisten wij veel wat er zich zo scherp zou komen aandienen…

Een half uur eerder zaten we vol verwondering en liefde te kijken hoe Jonathan het proces demonstreerde. De hele ruimte was gefixeerd op Dean die in het midden van de zaal stond. Hun ademhaling verried het effect van de handelingen en het touw. Bij elke knoop en elke omwenteling verzekerde Jonathan de spanning van het touw en doorbrak een kleine kreun of zucht van Dean de bijna sacrale stilte in de ruimte. De aanwezigheid, de aandacht, de energie waarmee Jonathan touw liefdevol, maar kordaat rond het halfnaakte lichaam bond was betoverend.

Griet Alice en ik kijken naar elkaar en besluiten dat zij de lead zou nemen, en dat ik zou ondergaan. De sereniteit in de Oostschuur maakt even plaats voor geroezemoes wanneer alle duo’s zich voorbereiden om het ritueel zelf te beleven. Mensen schuiven futons rond in de ruimte, op zoek naar een plekje dat goed voelt. Dekentjes worden aangedragen en hier en daar ontdoen mensen zich van stukken kleding.

“Ik ga nog even naar het toilet”, declameert Griet en ze verdwijnt uit de zaal. We beseffen het beiden nog niet, maar deze actie is de eerste druppel in het vat dat straks zal ontploffen.

“Jullie mogen een touw komen kiezen!” De stem van Jonathan vult de zaal. “Voel maar welk touw bij jullie als duo past.”

In mijn hoofd schiet ik onmiddellijk in een spreidstand: de gulzige ‘ik’ die snel een touw wil kiezen voor ze weg zijn, tegenover de verbonden ‘ik’ die de keuze graag samen met Griet Alice wil maken. De stapel slinkt snel en mijn ongeduld neemt de bovenhand: ik kies een exemplaar en keer terug naar ons plekje.

Ik zie de stellen rondom mij zich installeren en afstemmen met elkaar. Ik sta een beetje verdwaasd te draaien op mijn futon. Het lijkt wel een uur te duren voor ze weer terug binnenkomt, maar uiteindelijk dartelt mijn vrouw de zaal weer binnen.

“Ik moet nog eventjes iets checken op mijn gsm”, zegt ze en duikt in haar WhatsApp. Er begint wat irritatie te borrelen in mijn maag.

“Je bent er niet”, zeg ik droog.

“Jawel, jawel”, antwoordt ze terwijl ze rechtkomt. Ze zet zich vrolijk voor me, neemt mijn handen vast, kijkt me in de ogen en zegt: “NU ben ik er helemaal voor je, mijn lieve schat.”

Ik glimlach omdat ik merk dat ik er niet wil op ingaan. Het is tijd om te beginnen.

Ik sluit mijn ogen en geef me over aan het ritueel. Griet Alice legt het touw langzaam over mijn hoofd en ik voel de textuur en het gewicht op mijn schouders. In mijn hoofd speel ik de instructies van Jonathan mee af en correleer ze mentaal met de handelingen van mijn partner. Tot zover de ‘overgave’. 🫤

Langzaam maar zeker omringt het touw mijn lichaam: mijn armen bij elkaar gehouden door de vezels, mijn ademhaling beperkt door de spanning: het is een gevangen én geborgen gevoel tegelijk. Ik merk dat ik stilaan in mijn lijf zak en geniet van elke beweging, elke impuls, elk beetje extra druk.

Er valt een korte pauze. Wat een buitenstaander ziet is Koen, ingekapseld in zijn witte harnas, met een finale knoop ter hoogte van zijn hart-chakra en Griet Alice die de laatste meter koord in haar handen houdt. Mijn ogen zijn nog steeds dicht en ik voel de energie van mijn geliefde vlak voor me.

Ik voel haar hand ter hoogte van mijn borst. Ze duwt me zachtjes achteruit. Het touw spant zich op en ik laat me beetje bij beetje achterover leunen. Het voelt alsof ik al helemaal scheef hang, maar in realiteit ben ik amper bewogen. De spanning en kramp in mijn kuiten verraadt hoe sterk ik de controle behoud. Ik voel de worsteling letterlijk in mijn lichaam: heel mijn bovenzijde schreeuwt ‘laat los, geef je over!’, terwijl alles onder mijn bekken halsstarrig vasthoudt en zich opspant om het evenwicht te bewaren.

Griet hoeft niet te duwen. Heel mijn systeem verlangt, smeekt, hunkert naar overgave, maar tegelijk gaan alle alarmbellen af. “Ze kan je nooit houden!”, zegt de duivel op mijn rechterschouder. “Laat los,” fluistert de engel aan de linkerkant.

Op dat moment projecteert heel mijn lijf de val op de grond. Ik ben me zo bewust van de omgeving dat ik besef waar ik zal terechtkomen: de beige futon achter me, met daarop twee blauwe dekens en de gsm van Griet. Mijn handen zijn gebonden, dus ik kan niet anders dan me overgeven aan de zwaartekracht. Ik voel hoe ik achterover val. Mijn lief wordt meegetrokken en we belanden bovenop elkaar op de grond. De zaal schrikt op en de sacrale kracht van het hele ritueel valt als een pudding in elkaar. De film in mijn hoofd is zo realistisch dat ik compleet bevries.

Ik spreek de woorden uit: “Ik vertrouw het voor geen haar”, en ik besef ten volle dat ‘het’ eigenlijk ‘jou’ moet zijn…

Ik vetrouw mijn vrouw blindelings vanuit mijn hart. Als partner, als lover, als speelmaatje, als mama van de kinderen kan ik me 100% aan haar overgeven en ik geef haar ook alle vrijheid om haar vleugels uit te slaan.

Maar in Full of Wonder werken we ook samen en dat is andere koek. De Balrog die zich al lang verscholen hield is mijn controlerende schaduwzijde. Dat ik de dingen het beste zélf kan. Als ik daarin doorsla ontaardt het zelfs in een soort misplaatst zelfvertrouwen en superioriteitsgevoel. Dat ik me in het zakelijke niet mag overgeven, want dat zij het niet kan houden. Dat ik altijd moet dragen en nooit gedragen kan worden. Dat ik de touwtjes in handen moet houden.

F*uck, wat komt dit binnen bij ons allebei. De heftigheid, maar ook de in-your-face manier waarop het zich hier presenteert. We zijn ondertussen twee weken verder en het zindert nog steeds na. Wat een prachtig cadeau om te mogen ontvangen en om samen mee aan de slag te gaan. En we worden maar weer eens bevestigd in ons motto: “je relatie is de snelweg naar persoonlijke ontwikkeling.”

Om de metafoor door te trekken: de relatie wordt gesterkt en gesmeed in hetzelfde vuur waarin de demonen huizen…