“Ik zou het fijn vinden dat we die Arduino decibel-meter afwerken. Want je zegt altijd: ‘we moeten dat eens doen’, maar het komt er nooit van.”
Mijn oudste zoon kijkt me niet aan terwijl hij die woorden uitspreekt. Zijn blik is gefocust op zijn Opinel, waarmee hij een scherpe punt aan een houten stok slijpt. Bij elke haal piept zijn tong uit z’n mondhoek van verbetenheid. Een trekje dat hij van zijn vader heeft. De tak is heel minutieus gekozen uit een stapel kreupelhout en wordt met veel liefde en geduld omgevormd tot een speer of een dolk.
Ik glimlach. Deels omdat het mooi is om hem zo te zien, en deels omdat hij zo helder uitspreekt wat hij nodig heeft.
“Je hebt gelijk. Al het materiaal is er, en toch maken we geen tijd om eraan te beginnen. Het frustreert mij eigenlijk ook en ik ben blij dat je het benoemt.”
Daan en ik zijn op vader-zoon weekend. Twee dagen met een tiental vaders en zonen in de woeste wildernis van Merkenveld bos, gedragen door Henk van Hejoka. In een nieuw-samengesteld gezin met 5 kinderen is “twee dagen onverdeelde papa-tijd” een fantastisch geschenk. Hij wordt deze zomer 14 en staat op het punt om het ‘kind-zijn’ achter te laten. Het is prachtig om de jonge man in hem langzaam te zien ontwaken, terwijl er toch nog ruimte is voor het spelende kind.
Ik richt mijn aandacht op de grond om te kijken waar ik stap en zet mijn linkervoet bewust en voorzichtig neer. Toch schiet er een pijnscheut door mijn enkel. 24 uur eerder heb ik die immers zwaar verstuikt. Als je denkt dat 10 jongens competitief kunnen zijn, dan moet je maar eens 10 vaders betrekken in een bosspel. 🙈
“Wat zou jij willen dat ik nog voor jou doe?”, herhaalt Daan de vraag die ik hem 5 minuten eerder stelde.
“Ik zou graag hebben dat je heel open en eerlijk tegen me blijft, lieve schat. Dat je bij mij een plek vindt waar je altijd terecht kan.”
“Ik vind dat jij heel goed kan luisteren en vind het fijn dat ik bij jou ook boos en verdrietig mag zijn”, antwoordt hij, terwijl hij zich op zijn slijpwerk concentreert.
De stilte die tussen ons valt bezegelt de afspraak. Ik sluit mijn zoon en zijn dolk in mijn hart.
—
Zo eenvoudig en toch zo effectief. Eventjes tijd nemen voor elkaar, voelen waar het verlangen zit en dat uitspreken naar elkaar.
Openheid is voor ons de basis in élk soort relatie: liefdesrelatie, ouder-kind-relatie en professionele relaties. Het is de onderstroom die zorgt voor veiligheid, voor vertrouwen en die vermijdt dat er dingen onderhuids gaan leven.
Als je wil dat je kinderen of collega’s open en eerlijk zijn, check dan eerst eens bij jezelf: Hoe open ben je zelf? Hoe open zijn jullie als koppel? Leven jullie dit voor?
Niet altijd gemakkelijk he 😉
