Een zwang zielsverwanten zouden op een zompige zomeravond zinema zien op het ztrand van Zeebrugge, Zware Zjulien zuster zaliger zei: “Zeile zijn zot zeker? Zijle zullen zeker zeiknat zijn.”

Het stond al een tijdje in de agenda: “Film op het Strand” in Zeebrugge. Een paar weken geleden had Griet Alice haar zin gekregen met de Franse arthouse-romantische-komedie “Fragile”. Vandaag was het mijn beurt om haar mee te slepen naar “The Unbearable Weight of Massive Talent”: een soort auto-parodie met Nicolas Cage waarin hij zichzelf en de filmindustrie niet zo subtiel op de korrel neemt.

Mijn vrouw -de schat- heeft geen idee wie Nick Cage is, maar geeft zich met plezier over aan de perversiteiten waar ik haar in meeneem 😉

Ik was eerder die dag op wandel met een vriendin langs de oevers van de Durme. Op de terugweg was ik zo in mijn laptop verzonken, dat ik niet doorhad dat ik op de trein naar Poperinge zat, in plaats van de rechtstreekse naar Brugge. Pas toen de woorden “beste reizigers, we komen aan in station Kortrijk” door de eersteklassewagon klonken, besefte ik wat er aan de hand was. Het overstapje op de trein naar Oostende was geen probleem, maar voegde weliswaar 45 minuten extra toe aan de reistijd.

Om 19h15 wandel ik de “222” binnen, (als je pendelt tussen twee plekken, dan ontstaat er al snel een codetaal voor elk van de huizen).

De film begint om 20h en -compleet tegen mijn natuur in- voel ik me totaal niet opgejaagd. Griet Alice is nog een tekstje aan het afwerken en de helft van de beloofde picknick staat nog in de oven.

Buiten begint het langzaam te miezeren.

-“Wat denk je?”, vraagt mijn eega. -“Regenjasje en paraplu meenemen, zeker”, antwoord ik.

Ze glimlacht goedkeurend.

19h25: ciabatta met kruidenkaas in de rugzak, samen met twee stukjes zelfgemaakte bananencake

19h30: nog eventjes naar het toilet en beide regenjassen bij in de zak

-“We hebben geen strandstoeltjes” -“Komt wel goed”

19h35: we zitten in de auto en vetrekken. De GPS voorspelt een aankomsttijd van 20h02. En toch blijft de sfeer rustig en ongedwongen.

19h59: we draaien de dijk in Zeebrugge op en parkeren de auto. Er zit -ondanks het druilerige weer- vrij veel volk op het strand.

Mijn blik scant de zone voor het gigantische LED-scherm op zoek naar een plekje. Er is een mooie lege plek rechts vooraan. Als we dichterbij komen, blijkt er een grote put in het zand te zitten. Wat in een eerste instantie een obstakel lijkt te zijn, wordt met een ingeving plots een prachtige opportuniteit: we draperen ons strandlaken in de put en nestelen ons knusjes in de kuil. De rugzak als hoofdkussen en de paraplu tussen ons tweetjes in.

We kijken elkaar aan en net op dat moment verschijnt in grote letters op het scherm: “The Unbearable Weight of Massive Talent”.

De regen houdt de hele avond niet op. Hoewel de paraplu ons een beetje beschermt, is ie ook niet groter dan onze hoofden en torso. Maar het is supergezellig in ons hol. Dicht tegen elkaar, de onderste helft van ons lijf zeiknat en energetisch verbonden met de tientallen mensen rondom ons in dezelfde druilerige situatie.

Het was een topavond. Geen stress. Overgave aan de flow en aan de omstandigheden. Lang geleden dat we ons nog zo verbonden hebben gevoeld in zoiets simpels.

zompige zoen