“Het actiepotentiaal verspreidt zich langs de T-tubuli, wat leidt tot de afgifte van Ca2+ ionen uit een organel dat ‘sarcoplasmatisch reticulum’ noemt.”

“heet”, mompel ik tussen neus en lippen en krijg in dank een oogrol terug.

“Calcium bindt zich aan het eiwit troponine, dat een verandering veroorzaakt in de actinefilmenten, waardoor de myosinekoppen kunnen koppelen.”, gaat Daan onverstoord verder.

“Die trekken vervolgens het actinefilament naar het midden van de sarcomeer, waardoor de spier samentrekt.”

Vanonder zijn bles straalt een trotse glimlach op zijn gezicht.

We zitten tegenover elkaar aan de keukentafel. Tussen ons in liggen een dozijn papieren vol kribbels, schema’s en woorden als ‘adsorptie’, ‘valentie-elektron’ en ‘adenosinetrifosfaat’ . Dingen die ik ongetwijfeld in het derde middelbaar ook moest kennen, maar die ondertussen bijna 40 jaar lang stof zitten te vergaren in een hoekje van mijn hersenen. (Hoewel ATP in mijn brein via dendrieten, axonen en neurotransmitters verbonden is met de gelijknamige plaat van ‘Belgian Asociality’ uit 2006.)

De vrolijke energie tussen ons staat in schril contrast met de spanning en frustratie van de voorbije weken. De puber leeft helemaal op en vertelt honderduit over atoommodellen, het parasympatisch zenuwstelsel en de eenparig versnelde beweging.

De aanleiding van de shift ligt helemaal bij mezelf. In plaats van hem de opdracht te geven ‘ga studeren’, of ‘doe voort’, ben ik bij hem gaan zitten. In plaats van te vragen ‘waar zit je met je huiswerk’ of ‘kan je het’, heb ik hem ondersteund en gedragen.

—

“Er zijn”. Het zijn twee simpele woorden, maar soms o zo moeilijk om de praktijk te brengen. “Ik heb immers zélf ook allemaal belangrijke dingen te doen?” “Ik moet een 14-jarige toch niet aan het handje houden?” “Wanneer heb ik eens tijd voor mezelf?”

Maar deze keer besloot ik om het anders te doen: ik maakte bewust ruimte in mijn agenda en kon er daardoor 100% voor hem zijn. En dat voelden we: ik was rustig en geduldig, omdat ik nergens anders wou zijn. Hij was rustig omdat hij zich niet opgejaagd voelde. Er ontstond flow in het studeren én heerlijke verbinding tussen ons beiden. Ik loop nog altijd op wolkjes! 😶‍🌫️

Eigenlijk is dat een universeel thema.

“Mijn puber praat niet met mij” - Ben je zelf écht helemaal aanwezig (en op hun timing, niet de jouwe)?

“Ik wil meer verbinding met mijn partner” - Wanneer maken jullie écht tijd voor elkaar?

“Ik ben uitgeput en loop mezelf voorbij” - Durf je te vertragen en jezelf toe te laten om te rusten?

Dat is niet vanzelfsprekend. In de Wonderlovers Experience helpen we onze koppels om heel bewust veranderingen aan te brengen in hun dagelijks leven, om op die manier ruimte te maken voor wat écht telt. En van daaruit ontstaat flow, balans en stroomt je relatie, je business, je leven!