Ik liet de olie overvloedig doorheen mijn vingers over haar naakte lichaam vloeien. Haar borsten bewogen zachtjes op en neer op het ritme van haar ademhaling. Ik sloot mijn ogen en liet mijn handen hun werk doen. Heel mijn lijf als instrument om de warmte uitgebreid over haar lichaam te verspreiden. Ik voelde hoe ze zich helemaal overgaf. Niet alleen aan mij en aan de massage, maar aan alles wat er was…

We zaten even in een dipje. Na een mooie maand maart, was april akelig rustig geweest. Tijdens de paasvakantie hadden we ons heerlijk geamuseerd met de Liefdesvragen, maar in de weken daarna kwamen er amper vragen voor wake-up calls binnen, laat staan klanten.

“Zijn we wel de juiste dingen aan het doen?”, “resoneert ons verhaal eigenlijk wel?”, “komt onze boodschap wel goed over?”, “doen we wel genoeg?” - we waren het vertrouwen eventjes kwijt.

We deden nochtans netjes wat we “hoorden” te doen: regelmatig postjes op de socials, af en toe een filmpje, netjes de wekelijkse nieuwsbrief, te gast in een podcast… “Meer doen” voelde ongelooflijk beklemmend - het doembeeld van ons ‘corporate verleden’ doemde weer op: als 40 niet genoeg is, dan moet je misschien 60 uur per week werken, of 80 uur!

Ik keek mijn geliefde in de ogen en zei: “f*ck it, we leggen we een matrasje in de woonkamer…”.

Griet Alice stak wat kaarsjes aan en legde zich op de grond. Bij gebrek aan the real thing, zocht ik op de televisie een 4 uur durend YouTube filmpje van een knetterend haardvuur. Olie opwarmen, fijne playlist op de achtergrond en we zakten met z’n tweeën helemaal weg in de avond.

“Ik ben daarnet beginnen bloeden”, zei Griet Alice.

“Dat dacht ik wel”, antwoordde ik. “We gaan bijna met de regelmaat van de klok door dit dipje.”

“Dankjewel voor de beste werkmeeting ooit”, gniffelde mijn co-CEO en ze kroop nog wat dichter in mijn armen.