“Mag ik een vraag stellen zonder dat je mij vermoordt?”

Griet Alice richt haar blik op en kijkt me vanonder haar verwarde haren aan. Haar wangen vol dikke strepen uitgelopen mascara. Ik strijk zachtjes een lok uit haar ogen en ontmoet haar vragende blik.

“Heb je je regels?”

Ze sluit haar ogen een beetje en glimlacht.

“Ik ben op dag twee in m’n moontime,” bekent ze. “Het is ongelooflijk hoe goed jij mij kan aanvoelen en lezen.”

Het heeft mij nochtans veel moeite gekost om de vraag te durven stellen. Mijn vrouw is een enorm emotioneel dier. Dingen kunnen bij haar ongelooflijk diep binnenkomen. Ze kan tot tranen toe ontroerd zijn van een kunstwerk of van een pianostuk of ze kan helemaal vrolijk worden van een zonnestraal die door het bladerdek van het bos breekt. Maar ook een discussie met de kinderen, of de minste stemverheffing kan haar raken tot in het diepst van haar ziel.

Soms doen mensen er wel eens schamper over: “’t is weer die tijd van de maand zeker?”, of “zijn de Russen weer in ‘t land?” - vandaar ook mijn terughoudendheid om de vraag te stellen. Ik wil niet doen alsof de emoties er niet mogen zijn. Ik wil het niet afdoen als “drama”. En ik wil ook niet dat mijn vrouw zich moet schamen voor haar vrouw-zijn…

(c) Ottilie Landmark, Blood 15

Griet Alice zat helemaal in elkaar gedoken in de zetel onder haar dekentje. Alles wat ik kon doen was er zijn. Haar vasthouden en geborgenheid schenken in mijn armen. Luisteren naar haar verhaal; naar haar angsten en verdriet, zonder oplossingen aan te reiken. Mijn yang even parkeren en helemaal meegaan in de zachtheid en de liefde.

Ik besefte maar al te goed dat er op dat moment eigenlijk ook werk te doen was. Het Kanban-bord als onverbiddelijke dirigent van de werkweek. Maar die maandelijkse cyclus laat zich niet zomaar opzij zetten. We kunnen wel verlangen dat iedereen netjes in de cadans van 9-to-5 meeloopt. We kunnen wel eisen dat iedereen alert is tijdens die belangrijke meeting. Maar daarmee verloochenen we ook onszelf. Emoties zijn wat ons mens maakt. Het maakt dat we écht voelen. Dat dingen ons kunnen raken. Maar soms is het lastig om die emoties een plaats te geven in de “moetjes” van de dag.

Zowel in ons werk als in een relatie worden we geconfronteerd met deze energetische schommelingen. Niet iedereen is wakker en alert op hetzelfde moment, we hebben dipjes doorheen de dag en doorheen de maand (ook mannen!). Een groot deel van het werk is om al die verschillende flows met elkaar te verzoenen. Om te aanvaarden dat ik vandaag een beetje kwetsbaar en fragiel ben. Om mezelf daarin te laten dragen door de ander. Om de daadkracht van de ander op dat moment niet als een bedreiging, maar als een steun te zien. En om te accepteren dat de rollen binnen een paar dagen misschien weer omgekeerd zijn…

“Het is alsof we een andere taal spreken”, is een veelgehoorde verzuchting in ons werk, zowel binnen koppels, als in professionele relaties.

Daarom gaan we in de Wonderlovers Experience ook aan de slag met al die verschillende energieën. We helpen mensen om contact te maken met alle stukken van zichzelf en van daaruit ook de verbinding te maken met de ander.

Want in de acceptatie van de verschillen zit net de kracht. De daadkracht van de ene, verweven met de zachtheid van de ander. De wilde vrijheid, ondersteund door een dragende structuur. De tranen van verdriet en de tranen van geluk, vermengd als een cocktail van het leven. De diepe emotionaliteit van tante Roza en de “ik kan de hele wereld aan”-attitude twee weken later, afwisselend op het ritme van de maan.

PS: Ik had teveel plezier met alle eufemismen voor moon time om ze je te onthouden. Dus bij deze schenk ik ook jou de volledige lijst:

• Regels
• Vodden
• Loeten
• Brol
• De tijd van de maand
• Code rood
• Moeder natuur is op bezoek
• De communisten zijn in ‘t land
• Kannipoepski-week
• De rode kolen staan op
• De rode vlag hangt uit
• Trolling for vampires
• Er zijn schilders op bezoek
• Opoe is op bezoek
• Bloody sunday
• Ik ben zeker niet zwanger
• ...