Lees hier onze schrijfsels, open en recht uit het hart. Laat gerust iets horen als het je wat doet, we horen graag van je.
Wil je onze verhalen en inspiratie elke week rechtstreeks in je mailbox? Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief van Full of Wonder!
6 uur en 12 minuten. Zo lang heeft de jongste in een kartonnen doos gezeten. Niet omdat hij gestraft was, niet omdat we hem beu waren, maar volledig uit vrije wil.
We bevinden ons op Ecolonie: een prachtig stukje natuur in de Vogezen. Het is een community die draait op vrijwilligers en waar je helemaal kan landen, ontkoppelen en gewoon “zijn”. Het feit dat het een Nederlandse enclave is, namen we er met een glimlach bij...
Een zwang zielsverwanten zouden op een zompige zomeravond zinema zien op het ztrand van Zeebrugge, Zware Zjulien zuster zaliger zei: “Zeile zijn zot zeker? Zijle zullen zeker zeiknat zijn.”
Het stond al een tijdje in de agenda: “Film op het Strand” in Zeebrugge. Een paar weken geleden had Griet Alice haar zin gekregen met de Franse arthouse-romantische-komedie “Fragile”...
Ik ben aan de pillen.
Voila, there, I said it…
Ik heb letterlijk een half uur geleden mijn eerste capsule Rilatine genomen. Ik kan dus nog niet rapporteren of het werkt. Een deel van mij denkt “verwacht er maar niet teveel van” en een ander deel schreeuwt “hoera, de mirakel-oplossing is eindelijk daar!” Ik laat je weten hoe het loopt…
Al jaren worstel ik met mezelf op een manier die onoplosbaar leek...
Ik sluit mijn ogen en voel hoe Griet Alice de blinddoek liefdevol, maar stevig vastbindt.
“Zie je nog iets?”
“Nee”, antwoord ik met een glimlach. Ik anticipeer al een beetje op wat komt.
Ik weet dat alle hulpmiddelen binnen handbereik liggen.
Mijn vrouw gaat achter me staat aan en laat haar hand over mijn onderarm glijden. Ik voel haar zachte borsten tegen mijn rug drukken en de warme lucht van haar adem sensueel langs mijn oor strijken. Haar hand vindt de mijne en rust er bovenop...
Het is een heel bijzonder moment voor ons. Dit weekend zwaait ons eerste Wonderlovers koppel af. Zij waren een jaar geleden de eersten die ons het vertrouwen gaven. Ze waren niet zomaar deelnemers; ze waren pioniers, moedig genoeg om met ons een onbekende reis aan te gaan.
Ik herinner me onze eerste ontmoeting nog levendig. De spanning was voelbaar, een zachte echo van onze eigen onzekerheid. Griet Alice en ik hadden immers enkele maanden eerder besloten om een nieuwe richting in te slaan...
“Ik vertrouw het voor geen haar.”
Mijn stem trilt terwijl ik de woorden uitspreek.
“Ik ben bang”, fluister ik.
De angst, onmacht en frustratie wint en mijn tranen wellen op.
Een hardnekkig patroon in onze relatie presenteert zich in volle heftigheid. Als de Balrog die oprijst uit de mijnen van Moria. Een duistere demon die zich verschuilt in de diepste diepten van de hel. Waarvan iedereen weet dat hij bestaat, maar niemand hem durft te benoemen. En nu was zijn tijd gekomen...
“Het actiepotentiaal verspreidt zich langs de T-tubuli, wat leidt tot de afgifte van Ca2+ ionen uit een organel dat ‘sarcoplasmatisch reticulum’ noemt.”
“heet”, mompel ik tussen neus en lippen en krijg in dank een oogrol terug.
“Calcium bindt zich aan het eiwit troponine, dat een verandering veroorzaakt in de actinefilmenten, waardoor de myosinekoppen kunnen koppelen.”, gaat Daan onverstoord verder...
Sinds enkele weken gaat onze dochter onrustig slapen. Haar acro-dance bewegingen nemen in bed dan alle mogelijke vormen aan. Van kopstand tot in een holletje kruipen tussen de muur en het bed.
Haar lijf vertelt wat de woorden zouden willen schreeuwen.
Ik voelde donderdagavond dat het hét moment was om het open te trekken. Koen en ik zaten op de rand van haar bed. We namen alle tijd.
De woorden kwamen zachtjes op gang vanonder het deken...
De voorbije weken leek exposure zomaar “vanzelf” naar ons toe te komen: plots stonden we paginagroot in De Morgen over “praten over seks als koppel”, er was een interview met Libelle over het zelfbeeld van de vrouw, gisterenochtend kwam ik op Radio 2 waar ze vroegen naar onze nieuwe Podcast “Bedrijf de Liefde” en donderdagavond kookte ik samen met Jelle Beeckman in “Iedereen Beroemd”.
Ik heb nog nooit zo vaak: “Amaaai, jullie zijn goed bezig!” gehoord als deze week...
Het einde van mijn huwelijk was heftig. Niet zozeer voor mezelf; daarvoor was ik te geabsorbeerd door de passionele relatie met de vrouw waarmee ik mijn partner had bedrogen. Die weerbots kwam later, maar daar gaat het vandaag niet over.
Nee, voor de moeder van mijn jongens was het de hel. Moedig en wanhopig streed ze niet alleen voor het gezin, maar ook voor het bedrijf waarin we samen werkten. Vruchteloze pogingen om een man -die intern al lang losgelaten had- toch op andere gedachten te brengen...
“Mama, wat is dat?? Is dat gemaakt met de 3D printer?”
Onze dochter stormt de trap af en toont met een verbaasde blik het item dat ze op mijn bureau vond: een clitoris op ware grootte. Het was duidelijk nog geen bedtijd.
“Neem het maar mee naar je kamer. Ik zal het je straks gezellig komen vertellen als ik je kom onderstoppen.”
“Dit is een clitoris, lieve schat...
“Ondernemers en hun geliefde, dat klinkt zo artificieel. Wat heeft ondernemerschap met liefde te maken - Wat doen jullie eigenlijk?”
De vraagsteller kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. Drie andere hoofden draaien zich naar me toe en kijken me aan met een blik die zegt: “ja, dat wil ook ook wel eens weten!”
Tegenover me zitten vier mannen uit mijn mannencirkel. Stuk voor stuk prachtexemplaren die op regelmatige basis hun zielenroerselen met mij en met elkaar delen, maar die ook met scherpte naar...
Ik liet de olie overvloedig doorheen mijn vingers over haar naakte lichaam vloeien. Haar borsten bewogen zachtjes op en neer op het ritme van haar ademhaling. Ik sloot mijn ogen en liet mijn handen hun werk doen. Heel mijn lijf als instrument om de warmte uitgebreid over haar lichaam te verspreiden. Ik voelde hoe ze zich helemaal overgaf. Niet alleen aan mij en aan de massage, maar aan alles wat er was…
We zaten even in een dipje. Na een mooie maand maart, was april akelig rustig geweest...
Krakend en piepend geeft het gevaarte van vijf ton zich over aan de zwaartekracht en zakt weer op haar poten. De verroeste bladveren doen hun werk en vangen de constructie op. Hoewel ik er niet echt onder lig, voel ik me toch niet helemaal op mijn gemak.
Het oude wiel ligt naast me op de grond. De verweerde en beschadigde velg verraadt een bewogen geschiedenis. Het rubber van de band gekloofd en verduurd van jarenlange blootstelling aan de elementen...
Als lezer van deze blog kan je het geschreven woord wel smaken. Elke week pennen we met zorg een verhaal voor jou neer. We schaven en schrappen en polijsten tot we iets hebben waarvan we denken: “Ja, dat is de kostbare tijd van onze lezers waard!”
Omgekeerd beloon jij ons met je aandacht en vaak ook met een korte reactie of een berichtje terug, waarvoor onze oprechte dank.
Deze keer hebben we iets anders voor je. Hoe zou het zijn om tijd te nemen om naar ons te luisteren...
“Ik zou het fijn vinden dat we die Arduino decibel-meter afwerken. Want je zegt altijd: ‘we moeten dat eens doen’, maar het komt er nooit van.”
Mijn oudste zoon kijkt me niet aan terwijl hij die woorden uitspreekt. Zijn blik is gefocust op zijn Opinel, waarmee hij een scherpe punt aan een houten stok slijpt. Bij elke haal piept zijn tong uit z’n mondhoek van verbetenheid. Een trekje dat hij van zijn vader heeft. De tak is heel minutieus gekozen uit een stapel kreupelhout en wordt met veel liefde en geduld...
“Ge zijt juist ne vent!” - schreeuw ik haar in frustratie toe en ik been weg. Griet Alice blijft verweesd en in tranen achter op een boomstam aan de potpolder van Temse.
Rond de plas leven heel wat vogels en af en toe kom je er zelfs een hertje tegen. Maar als ze er vandaag al waren, hadden ze zich na dat getier zeker uit de voeten gemaakt richting Steendorp.
Ik ben een roeper als ik boos ben...
“…en een bandje van Graspop helpt ook altijd”, grijnsde de man achter de balie. Hij wees naar mijn pols terwijl hij me de twee onderdelen overhandigde.
Ik was vijf minuten eerder binnengewandeld bij de groothandel voor sanitair, met een “duimse messing koppeling voor drinkwater” waarin een stop knel zat. Een half uur eerder had mijn ego toegegeven dat ik die stop daar nooit zelf af zou krijgen, althans niet met het materiaal dat ik voorhanden had...
Als nu maar, één van ons, ons tweeën
Zegt wat er gezegd moet worden
Hier, nu of nooit (nu of noooooooooit…. nu of nooit…)
Als ik mezelf helemaal eerlijk, authentiek en kwetsbaar opstel, dan moet ik toegeven dat De Kreuners het helemaal voor mij doen. Hun teksten missen diepgang, hun melodieën zijn plat eenvoudig, maar het meezinggehalte is zo hoog dat mijn innerlijk kind helemaal meegesleept wordt...
“Allé, Griet! Dus gij beweert dat ge met uw programma een echtscheiding kunt voorkomen? Komaan... Da kan toch niet!” - haar ogen rolden net niet uit hun kassen.
Euhm…
Het ene moment zaten we op een gezellige winterbarbecue en het volgende werd ik naar de vuurlinie gekatapulteerd. De gekende directheid van mijn goeie vriendin Ellen kwam deze keer feller binnen dan anders. De vraag “Oewist met Full of Wonder?” kreeg plots een scherp kantje.
Met mijn jongste op mijn schoot haalde ik even heel diep adem...
“Mag ik een vraag stellen zonder dat je mij vermoordt?”
Griet Alice richt haar blik op en kijkt me vanonder haar verwarde haren aan. Haar wangen vol dikke strepen uitgelopen mascara. Ik strijk zachtjes een lok uit haar ogen en ontmoet haar vragende blik.
“Heb je je regels?”
Ze sluit haar ogen een beetje en glimlacht.
“Ik ben op dag twee in m’n moontime,” bekent ze. “Het is ongelooflijk hoe goed jij mij kan aanvoelen en lezen.”
Het heeft mij nochtans veel moeite gekost om de vraag te durven stellen...
We ontbijten aan het zwembad. Bij een koffie en croissant verzamelen we alle tips die we van vrienden gekregen hebben voor Ibiza. De mooiste stranden van het eiland, de leukste culinaire adresjes en de hipste der hippy marktjes.
Op het lijstje staat ook de grot van de godin Tanit, een must-do voor Griet Alice. Google Maps meldt ons dat de plek een half uurtje rijden is, maar ook dat ze elke dag om 13h30 sluit. Mijn yang schiet in actie en denkt: "het is elf, een half uurtje rijden, een ruim uur daar......
“Pak dit maar”, zeg ik vanop mijn trapje, en ik reik haar “Het Nieuwe Normaal” aan. Ik heb er twee stuks van in de boekenkast staan en geef haar het niet gesigneerde exemplaar.
Als een speels kind, dartelt ze de kamer uit. Ze gebruikt het boek als een soort plateautje waarop ze allerlei knutselspullen heeft opgestapeld: universele lijm, een breekmes, een lat, twee bolletjes wol en een schaar. Vooral de Velpon trekt mijn aandacht, omdat het letterlijk van 1988 geleden is dat ik nog zo’n tube heb gezien. Ik...
“IK DOE KEIHARD MIJN BEST, WAT VERWACHT JE NOG MEER VAN MIJ?”
Achter mijn gebrul schuilde een diep verdriet en onmacht. Maar dat kon ik op dat moment nog niet zien.
We zitten ergens in 2013. Ik ben op dat moment: partner van een prachtig mooie, ambitieuze, maar dodelijk vermoeide vrouw. Papa van twee kleine kinderen, waarvan ééntje weigert om te slapen...
“Godverdomme”, mompel ik, terwijl ik voor de zesde keer naar de zekeringkast loop. Het huis is donker en koud en we zitten eigenlijk midden in de ochtendrush.
“Wat is er aan de hand, papa?” - De dertienjarige drukt onbedoeld nog wat extra op de frustratieknop.
“Ik weet het niet, Daan!” - Ik verhef mijn stem meer tegen mezelf dan tegen hem...
Een half uurtje voor we richting retreat vertrekken, heb ik mijn Colruyt-bakken klaar staan aan de voordeur. Elke bak netjes gelabeld: “inrichting tempel”, “massage”, “kaarsen”, “schrijfgerief en varia”,… De meeste bakken ook slechts tot net onder de rand gevuld, zodat er nog een tweede bak bovenop kan. De koffer van de auto herbergt immers vlot drie stapels naast elkaar en drie bakken hoog...
Daar lag ze in haar volle glorie. Naakt op tafel. Sashimi op haar buik, maki op haar borst, nigiri op haar bovenbeen en een drupje sojasaus in haar navel. Ik nam mijn stokjes en begon aan de lekkerste sushi-maaltijd die ik ooit gegeten heb.
De dag was nochtans heel gewoontjes begonnen. Griet en ik allebei in ons doe-het-zelfplunje voor wat schilderwerken in huis. Maar wat zij niet wist, was dat we die avond ook wat aan onze relatie zouden werken...
Dàt ene zinnetje kan ik instant oproepen -inclusief intonatie en haar angstige wakkere blik vanuit haar bed…
Mijn dochter Luca, 2 jaar jong - vlak voor het slapengaan. Elke avond vroeg ze zich af of ze me zou zien als ze wakker werd. Meestal was mijn antwoord: “Papa zal er zijn, schatje”.
Als ik vandaag terugdenk aan deze periode in mijn leven kan ik zo moeilijk begrijpen hoe ik het toen allemaal deed…
Deed (verleden tijd van doen) is het juiste woord denk ik...
“Het klinkt allemaal wat te zweverig voor mij”.
Als ik een euro kreeg voor elke keer we dat moeten horen, dan konden we gaan luieren in het zuiden van Frankrijk.
Gaan de haren in je nek ook rechtstaan als je dat hoort? Ooit was ik zelf lid van de anti-zweverig-brigade. Het riep bij mij het beeld op van hippie-meisjes met bloemen in het haar die over een zonnige weide fladderden. Naïef en totaal los van de échte wereld...
