“klakkerdeklakkerdeklak”, klinkt er door de kamer wanneer ik deze tekst schrijf. “Klakkerdeklakkerdeklak”.
Het geluid is een combinatie van ongebreidelde productiviteit, van jaren ‘80 nostalgie en van een soort *nerdy-*voldoening. Het is het geluid van mijn kerstcadeau: een heerlijk mechanisch toetsenbord met het iconische grijs/crème kantoor-PC kleurencombo (als je grijs en crème “kleuren” wilt noemen). Het enige wat ontbreekt is het karakteristieke gezoem van de floppy-disk lezer.
Het is hét perfecte cadeau: iets waar ik intens gelukkig van word, maar dat ik mezelf nooit zou gunnen. Tot mijn vrouw zei: “Zoek er maar eentje uit dat je graag wilt, dan koop ik het voor je.”
En omdat onze financiën één pot nat zijn, betekent dat eigenlijk: “Ik geef jou met veel plezier iets wat jij jezelf niet gunt.”
“Ach, ik heb dat eigenlijk niet echt nodig, mijn Mac heeft een prima toetsenbord.”
Maar het moment waarop ik mijn Keychron Q6 Max uit de doos haalde, veranderde mijn wereld. Ik had danig onderschat hoeveel plezier een accessoire voor mijn laptop kon brengen: het gewicht dat stevigheid verraadt (geen plastieken brol), de verfijnde toetsaanslagen, met nét genoeg weerstand. De full-size layout met apart numeriek klavier (dat vooral van pas komt op boekhoud-dagen). En de kleine boost dopamine die elke “klak” doorheen mijn systeem jaagt.
“Klak”. “Klak”. “Klakkerdeklak.”
Ik had nooit verwacht dat ik hier zó veel plezier aan zou beleven. Merci, sjoe... x
Luidruchtige groet ⌨️
