Ik ben aan de pillen.

Voila, there, I said it…

Ik heb letterlijk een half uur geleden mijn eerste capsule Rilatine genomen. Ik kan dus nog niet rapporteren of het werkt. Een deel van mij denkt “verwacht er maar niet teveel van” en een ander deel schreeuwt “hoera, de mirakel-oplossing is eindelijk daar!” Ik laat je weten hoe het loopt…

Al jaren worstel ik met mezelf op een manier die onoplosbaar leek.

“Ik heb vaak een soort ‘mist’ in mijn hoofd en kan niet helder denken”, zei ik tegen mijn eerste therapeut. “Ik kan mezelf vaak niet motiveren om te doen wat moet gedaan worden”, vertelde ik in mijn Council. “Ik kan soms dagen lummelen, en schaam me daar enorm voor”, deelde ik in mijn mannencirkel. “Ik ben zo slecht met geld,” biechtte ik op tegen één van mijn beste vrienden.

Meditatie, sporten, todo-lijstjes, Kanban-bord, “vermannen”, ademwerk, belonen, straffen,… Niks. Leek. Te. Werken.

En dus bleef ik hangen in wat het was.

Maar achter de schermen van Full of Wonder moet wel één en ander gebeuren. En in een tweemenszaak kan je je moeilijker wegstoppen dan in een multinational. Dagen van immobilisme en futloosheid wisselden zich af met momenten van hyperfocus (meestal laat ‘s avonds of ‘s nachts), waarop ik dan een tienvoud van het normale werk gedaan kreeg.

Het woog op mij, omdat ik me schaamde. Het weegt op Griet Alice omdat ze het gevoel heeft dat ze me niet kan vertrouwen om mijn verantwoordelijkheid te nemen. Het weegt op mijn gezondheid omdat ik slecht slaap. Het weegt op de relatie, omdat we ons werk soms letterlijk mee naar bed nemen.

Maandagavond is de boel ontploft.

Ik kreeg mezelf weer met geen stokken in beweging en had ‘s avonds amper iets van mijn takenlijst afgestreept. In plaats van de schaamte onder ogen te zien en ervoor uit te komen, probeerde ik de dingen die ik wél gedaan had wat op te blazen en legde en-passant nog wat van de oorzaken bij Griet Alice, bij de computersystemen, en bij de wereld in het algemeen.

Maar mijn vrouw zat ook op haar tandvlees en ze pikte het niet meer.

“Er moet iets gebeuren,” zei ze. “Het kan zo niet verder. Misschien klopt dit werk achter de schermen niet voor jou? Misschien moet je toch maar naar een therapeut?”

Ik kan de onmacht die ik voelde onmogelijk beschrijven. De essentie van mijn ADHD was dat ik niet in beweging kwam ook al wist ik dat het nodig was. Boosheid, frustratie, geroep, tranen,… Alles passeerde de revue.

Maar toen de storm ging liggen, maakte ik een afspraak bij de huisarts en een half uurtje later had ik een maandvoorraad Rilatine.

“Vooral mannen hebben het lastig om toe te geven dat het soms niet lukt,” knipoogde ze begripvol. “Laat ons een maand proberen en kijken wat het brengt.” Ik kreeg net geen tranen in mijn ogen terwijl ze het voorschrift op mij eID zette.

In relaties zien we vaak hetzelfde: mensen zitten vast in patronen die ze eigenlijk niet willen; maar de stap naar verandering is groot.

Is het angst voor het onbekende? Is het de schrik dat er mogelijk geen oplossing is? Is het berusting? Mag je jezelf meer gunnen?

Wij hebben geen pillen die al je verlangens waarmaken. Maar we kunnen je wel een gratis gesprek aanbieden waarin we mee een diagnose stellen en welke beweging jullie zou kunnen helpen.

Of je nu vastzit, of gewoon hongerig en nieuwsgierig bent naar meer vraag gewoon je wake-up call aan en we starten van daar.