Sinds enkele weken gaat onze dochter onrustig slapen. Haar acro-dance bewegingen nemen in bed dan alle mogelijke vormen aan. Van kopstand tot in een holletje kruipen tussen de muur en het bed.

Haar lijf vertelt wat de woorden zouden willen schreeuwen.

Ik voelde donderdagavond dat het hét moment was om het open te trekken. Koen en ik zaten op de rand van haar bed. We namen alle tijd.

De woorden kwamen zachtjes op gang vanonder het deken.

*- “Jullie zijn precies niet meer zo verliefd als vroeger…

…Jullie knuffelen ook veel minder en er is meer spanning...

…Ik ben bang dat jullie gaan scheiden…

…Jullie moeten eens een dag brainstormen…

…Alles is precies veranderd.” * Ze kroop vanonder het deken en keek ons aan.

Koen en ik lieten haar woorden binnenkomen.

• “Mama, ben je aan het huilen?”

Een traan rolde zachtjes over mijn wang.

• “Ja. Je voelt het goed aan, lieve schat”, bevestigde ik haar gevoel. “Het is een lastige periode tussen Koen en ik, met vele intense golven. We zijn zoekend en drukken vaker dan ooit op elkaars knopjes. Ergens denk ik ook dat dit dipje normaal is in elke relatie die wat langer duurt. Maar dat neemt niet weg dat je bang bent en dat het voor ons allen lastig is. Koen en ik willen hier echt samen door dus voorlopig blijven we nog wel even samen :-) We reiken ook uit naar mensen die ons kunnen helpen.”

Koen vroeg haar wat ze hierin nodig heeft.

• “Ik ga het fluisteren in je oor en dan fluister je het door naar mama?”

Koen beantwoordde haar vraag met een glimlach en kroop wat dichterbij.

• “Ik wil graag meer samen praten met ons drieën zoals nu”, fluisterde ze.

“Kunnen we elke week dat ik bij jullie ben een momentje doen?”

• “Maar ja - natuurlijk doen we dat. Wat een doed idee!”

• “En weet je wat jullie deze avond eens moeten doen…?”

Verrast door deze wending kruisten Koen en ik onze blikken… We keken elkaar nieuwsgierig aan.

“Eén iemand doet een blinddoek aan en de ander zegt welk lichaamsdeel de geblinddoekte moet zoeken en aanraken in het donker.”

*Slik. De elkfjarige presenteert ons hier een “opdrachtje” dat zo uit onze Wonderlovers Experience zou kunnen komen….

• “Jij mag nu gaan slapen. We doen het straks en dragen zorg voor elkaar. We maken een foto als bewijs”, beloofd!

Na eerst nog wat huishoudelijke moetjes, begonnen we licht vermoeid aan de opdracht van Luca. Maar dit was lang geen “opdracht”. Ik blinddoekte met veel plezier mijn man met de keukenhanddoek. De vermoeidheid maakte plaats voor speelsheid. Ik ging stiekem 3 meter naar achter en vroeg hem mijn billen te zoeken. Vervolgens deed ik m’n kleren uit en vroeg hem mijn borsten te zoeken. #surprise

In no time werden onze twee speelvogels wakker en hadden we een heerlijke verbindende en deugdoende avond. Dank u, Luca; diepe buiging 🙏🏻 (en het therapeutenstemmetje in m’n hoofd zei ook “oppassen dat ons kind kinds mag blijven en hier niet in redderrol stapt”).

Maar ook:

Zoveel dankbaarheid voor hoe open we hierover kunnen delen.

Voor een kind is het cruciaal om te leren vertrouwen op haar/zijn intuïtie. Als ouder heb je hierin een fundamentele rol in te spelen.

Maar eerst (voor wie een partner heeft): doe de Luca opdracht deze avond en laat ons weten wat dit met jullie doet ;)