“…en een bandje van Graspop helpt ook altijd”, grijnsde de man achter de balie. Hij wees naar mijn pols terwijl hij me de twee onderdelen overhandigde.

Ik was vijf minuten eerder binnengewandeld bij de groothandel voor sanitair, met een “duimse messing koppeling voor drinkwater” waarin een stop knel zat. Een half uur eerder had mijn ego toegegeven dat ik die stop daar nooit zelf af zou krijgen, althans niet met het materiaal dat ik voorhanden had.

“Goed gerief is het halve werk”, zei mijn vader altijd, waarop hij zijn werkkoffer openklapte en er Mary Poppins-gewijs vanalles begon te halen, tot hij exact het juiste materiaal gevonden had. Alles had die man in huis.

Ik dus niet. Ik ben als doe-het-zelver vrij goed uitgerust qua basics:

• een goeie accuboormachine van DeWalt (waarmee je altijd eens “bsjiet-bsjiet” moet doen voor je aan het échte werk begint),
• een degelijke borenset met hout- en steenboortjes (waarvan alle boortjes onder de 5mm afgebroken zijn omdat de 7-jarige ook een would-be klusser is…)
• een 16-delige sleutelset (waarvan ik schijnbaar alleen de 22 en 32 nodig heb en al de rest alleen maar ruimte inneemt)
• en dan vier dozen vol materiaal dat gerecupereerd werd van klussen allerhande. Netjes gesorteerd in een bak met loodgieterij, een bak met vijzen en schroeven, een bak met afvoer en sifons en een bak met “allerlei” (ik gebruik “gesorteerd” hier als een eufemisme voor “vanop een afstand bij elkaar gekeild”).

Soit. Het koppelstuk en de desbetreffende stop zaten zo goed vast, dat het voorbij mijn mogelijkheden lag om ze uit elkaar te halen. En aangezien ik nog wat onderdelen nodig had van de sanitairwinkel, besloot ik om de messing lastpak mee te nemen om te kijken of ze daar een oplossing hadden. Mijn andere lastpak vond het ook wel fijn om met papa mee te rijden.

“Normaal doen we dit niet”, sprak de man. “Maar ik zal eens kijken.” Hij beende weg, slalomde tussen de rekken en nam een grote waterpomptang uit het rek. Met één fikse ruk gaf de stop zijn weerstand op en kwamen de twee stukken los van elkaar.

“Fantastisch! Dankjewel!”, grijnsde ik van oor tot oor. “Ik heb met jullie filiaal in Temse ook supergoeie ervaring. Ik ben blij dat dat hier in Brugge ook zo blijkt ze zijn”, vulde ik aan.

Waarop de man de Graspop opmerking maakte en we nog een tiental minuutjes napraatten over hoe de gitarist van Dog Eat Dog een Brusselaar is, en dat death metal er voor ons beiden toch een beetje over is.

Bij het buitengaan vroeg ik -Piet Huyzentruitsgewijs- aan de elfjarige: “wat heb je nu geleerd?” Waarop de knul direct de nagel op de kop sloeg: “Dat je altijd hulp kan vragen als je met iets vastzit!”

Ook ik was blij dat ik hulp gevraagd had. Voor hetzelfde geld was ik nog een halve dag langer blijven klooien om die koppeling los te krijgen. Maar het blijft soms moeilijk om de stap te zetten.

“Ik moet dit zelf kunnen” (schaamte), of “ik wil niemand lastig vallen” (je plek innemen) zijn veelgehoorde excuses om toch maar geen hulp te vragen.