Dàt ene zinnetje kan ik instant oproepen -inclusief intonatie en haar angstige wakkere blik vanuit haar bed…
Mijn dochter Luca, 2 jaar jong - vlak voor het slapengaan. Elke avond vroeg ze zich af of ze me zou zien als ze wakker werd. Meestal was mijn antwoord: “Papa zal er zijn, schatje”.
Als ik vandaag terugdenk aan deze periode in mijn leven kan ik zo moeilijk begrijpen hoe ik het toen allemaal deed…
Deed (verleden tijd van doen) is het juiste woord denk ik. Doorgaan - zonder voelen…op automatische piloot. Mijn titel als General Manager was eigenlijk best wel goed gekozen. Ik leidde een bedrijf dat in volle expansie was, alsook mijn gezin. Zelfs het 3e kindje in mijn buik groeide perfect op schema. Ik had het allemaal onder controle en was er best trots op.
Op weekdagen stond mijn wekker doorgaans om 5u45 waarop de machine in actie schoot. Ik kon er toen wel van genieten om zo voor dag en dauw het huis te verlaten. Alsof ik al wat voorspong had op de rest van de wereld. Eénmaal op de trein volgde een ander heerlijk 1e klas-moment met mijn koffie. 60 minuten vollen bak ongestoord mails opvolgen. Aangekomen op kantoor kwam ik nog meer in mijn element en flowde ik van de ene meeting naar de andere.
Ik snapte niet dat voor mijn dochter Brussel de hel leek… Wel wat vervelend dat ze die mantra steeds opnieuw aanzette. Mijn “oplossing” voor dit probleem was thuiskomen als ze al sliep of bewijzen dat Brussel écht fijn is. Impulsief besloot ik haar een dag mee te nemen naar kantoor. Deze keer niet de met trein van 6u31. De poetsvrouw/femme de menage van dienst legde haar die dag in de watten en zo kon ze ook al wat Frans oefenen tijdens mijn meetings.
Het tragische is dat ik dàcht dat ik goed bezig was. Ik dacht dat ik op die manier aan de andere jonge vrouwen in het bedrijf liet zien dat het allemaal best makkelijk te combineren was…Ik was duidelijk onbewust onbekwaam.
Mijn voelen was echter compleet uitgeschakeld.
Pas later is haar zinnetje iets met me beginnen doen.
Ik deed mijn job heel graag; Ik vond het zoveel makkelijker om een bedrijf van meer dan 40 mensen te leiden dan in mijn prille gezin te zijn. Dat laatste was voor mij één en al onvoorspelbaarheid en chaos. Ik vluchtte in mijn job, daar had ik de controle. Tot de bom in mijn huwelijk ontplofte, mijn hart langs alle kanten bloedde en ik het moederschap eindelijk recht in de ogen keek…
Vandaag voel ik me soms nog verdrietig en schuldig over het feit dat ik er toen te weinig was voor mijn kinderen. Maar ik kan ook dankbaar zijn voor wat er nu is.
En ja hoor - af en toe trap ik nog eens in dezelfde valkuil…
Het blijft een evenwichtsoefening: iets In de wereld zetten waarvan je diep van binnen voelt: “dit heb ik te brengen” én een veilig warm nestje geven aan je kinderen… Want ik voel me zoveel meer dan alleen een mama. En ook dat wil ik mijn kinderen meegeven.
