“Mag ik u kussen?”
Ik wist het toen nog niet, maar op dat moment -toen die woorden zachtjes uit mijn mond rolden en zich door de lentewind, boven het geruis van het gras en het het geritsel van de bladeren, in het oor van Griet-Alice lieten dragen- blies ik ook onze relatie leven in.
Twee maanden eerder hadden we elkaar voor het eerst ontmoet. Op een gezellige avond ter voorbereiding van OOTF. Ik had bij onze eerste kennismaking nochtans onmiddellijk op al haar knopjes tegelijk gedrukt: eerst door haar veel jonger te schatten dan ze was (dat was/is immers een dingetje bij Griet-Alice), en daarna door haar mentaal te catalogeren in de groep van de HR medewerkers, terwijl ze in werkelijkheid general manager was van een stevige KMO met 40 medewerkers en ik haar in feite met “professor doctor” had mogen aanspreken. Niet dat ze op titels staat, maar ze wil zeker niet onderschat worden. Soit, ik was in die eerste vijf minuten al heerlijk met beide voeten in de spreekwoordelijke stront getrapt.
En toch bleven we die avond aan elkaar hangen. De wederzijdse nieuwsgierigheid knalde als een flipperkastbal doorheen de tijd en ruimte van de avond. Wie was die vrouw met die fantastisch mooie ogen? Die haar job als bedrijfsleider en professor achter zich had gelaten omdat ze het pad van de tantra had ontdekt. Voor wie de poorten van haar lichaam, van haar vrouwelijkheid en van haar seksualiteit waren opengegaan en die vond dat het haar missie was om dit geschenk aan élke vrouw te geven! Die tijdens haar drukke carrière steevast op vrijdagavond de driejarige opleiding pottenbakker afmaakte. En die dan tijdens haar sabbatical -omdat ze nooit half werk doet- dan maar haar eigen keramiek atelier had geopend: Atelier Rebelle.
“Ik heb dat nog nooit gedaan,” hoorde ik mezelf zeggen. “Zou ik bij jou in het atelier eens mogen komen kleien?”
Geloof het of niet, beste lezer: het was geen versiertruk. Ik was oprecht nieuwsgierig naar haar atelier, naar het keramiek en keek ernaar uit om met mijn handen te mogen creëren. (De eerlijkheid gebiedt mij wel toe te geven dat de iconische scène uit Ghost -met wijlen Patrick Swayze en Demi Moore, op de muziek van de The Righteous Brothers, doorheen mijn hoofd flitste)
4 weken later (en dag op dag 6 jaar geleden), stond ik voor haar deur. Te vroeg, zoals gewoonlijk. Zij was nog niet klaar (ik zou later ontdekken dat dat ook één van haar gewoontes is). “Zullen we eerst nog eventjes gaan wandelen in de Assebroekse Meersen? Ik zit al de hele voormiddag binnen.”
Na een autorit van meer dan een uur, klonk dat als een heerlijk voorstel (ik besefte op dat moment nog niet hoe vaak ik de afstand Temse-Brugge of Brugge-Temse nog zou afleggen voor deze vrouw ❤️). Bijna 5 uur later vleiden we ons naast elkaar neer in het gras. Wat een klein toertje zou zijn, was uitgemond in een fantastische middag: de zon op ons gezicht, blote voeten in de drassige modder van het Brugse Ommeland en twee levens die elkaar ontdekten, besnuffelden en bij elke woord en elke zin meer en meer met elkaar verstrengeld geraakten.
Ik draaide mijn hoofd naar haar toe en sprak: “Mag ik je kussen?” De woorden kwamen niet alleen binnen in haar oor. Ze zoefden doorheen haar lichaam recht naar haar hart, dat zich spontaan opende. Pas later zou ik ontdekken waarom deze vraag op dit moment zo belangrijk was. Maar het was de sleutel die haar hart opende…
“Ja, dat mag.”
PS: Toestemming vragen (”consent”) is één van de hoekstenen van onze retreats. Het is immers een noodzaak voor veiligheid, voor wederzijds respect én voor overgave. In de retreats oefenenen we met The Wheel of Consent om verlangens en grenzen aan elkaar met elkaar te ver-zoenen (pun intended!)
